Διαβάζω τα πρώτα αριστερά ρεπορτάζ για την απόδραση του βαρυποινίτη Δημάκη, του «αναρχικού ληστή με το καλάσνικοφ» στην τρέχουσα δημοσιογραφική κοινή γλώσσα όταν συνελήφθη, ο οποίος απενεργοποίησε το ηλεκτρονικό βραχιολάκι που φορούσε κατά την άδειά του από τη φυλακή για να παρακολουθήσει μαθήματα στο πολιτικό της Νομικής, και στενοχωριέμαι για τους καλούς και εύπιστους αυτούς ανθρώπους: ήταν άριστος φοιτητής, τι του συνέβη και το ‘κανε αυτό; Δεν είχε δώσει δικαιώματα.

Ο Δημάκης, εκμεταλλευόμενος τα κίνητρα του σωφρονιστικού συστήματος, κατάφερε να γίνει καλός φοιτητής. Προτάσσοντας τη γνώση, απέκτησε ευρύ δίκτυο υποστηρικτών, με επιχειρήματα αντάξια ενός αριστερού μελοδράματος – χάρη σε αυτό το μελόδραμα, όποτε συγκρούστηκε με τη διεύθυνση των φυλακών, η κοινή γνώμη μάθαινε ότι τον εκδικούνταν το κράτος. Ωσπου, χθες, έχοντας νικήσει ακόμα μια φορά τον αγώνα του για να πάει στη σχολή, έγινε καπνός. Αλίμονο σε εκείνους με τους οποίους έχει διαφορές. Και στις, τραπεζικές ή άλλες, «πηγές» χρηματοδότησής του, το επόμενο διάστημα.

Το χειρότερο με περιπτώσεις όπως του συγκεκριμένου είναι ότι, παραβιάζοντας την εμπιστοσύνη που του έδειξε το κράτος, σχετικοποιεί τη χρησιμότητα του δικαιώματος. Δυσχεραίνει έτσι τη ζωή άλλων κρατουμένων που επιδιώκουν να λάβουν άδεια. Τι τον νοιάζει όμως αυτόν;