Μέτωπα και «αδελφότητες»

Προφανώς μια σειρά από παραδοξότητες συνοδεύουν κάθε πόλεμο και καταγράφονται και με φόντο τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Η συλλογή στοιχείων από τις ΗΠΑ για εγκλήματα πολέμου και με στόχο προσωπικά τον Βλαντίμιρ Πούτιν, για παράδειγμα, θα μπορούσε να αποτελεί μια τέτοια περίπτωση, από τη στιγμή που η Ουάσιγκτον δεν έχει ακόμη αποδεχθεί τη δικαιοδοσία του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου της Χάγης, καθώς επεδίωκε να προστατεύσει τους αμερικανούς στρατιωτικούς από προσωπικές ευθύνες για πιθανά εγκλήματα πολέμου στο Ιράκ. Οπως είναι παράδοξο να προσδοκά η Μόσχα μαζική στήριξη από ρωσικής καταγωγής ή ρωσόφωνους Ουκρανούς την ώρα που τους βομβαρδίζει. Οι βεβαιότητες του Κρεμλίνου ότι αυτοί οι πληθυσμοί θα υποδεχθούν τα ρωσικά τανκς με σημαίες στους δρόμους όχι μόνον έχουν διαψευστεί, αλλά αυτή η διάψευση αποτελεί κι έναν βασικό λόγο που η ρωσική εκστρατεία φαίνεται να πελαγοδρομεί στην ουκρανική επικράτεια. Η Μόσχα δεν βρήκε τελικά μια διχασμένη Ουκρανία που θα της επέτρεπε ίσως να κινηθεί σε ένα καθαρό τοπίο. Η στοιχειώδης έστω στήριξη από πληθυσμούς που υποτίθεται ότι θα απελευθέρωνε δεν πρόκειται να έρθει ποτέ.