Το πουρμπουάρ και η μιζιέρα

Είχα την τύχη να δουλέψω από πολύ μικρός. Το καλοκαίρι πριν από το Γυμνάσιο στην πλατεία Αριστοτέλους στη Θεσσαλονίκη, στο ζαχαροπλαστείο «Γαρδένια», μοίραζα νερά πάνω σε μεγάλο δίσκο. Ετρωγαν οι καθήμενοι λουκουμάδες φρέσκους, ζεστούς, λαχταριστούς, με μέλι και κανέλα, παγωτά με σαντιγί, σιρόπι τσέρι και μπισκοτάκια… Δίψαγαν. Χαιρόμουν που έβλεπα τους πελάτες να αγαλλιάζουν καθώς πλησίαζα με το παγωμένο ποτήρι νερό· και με πόση ευχαρίστηση απολάμβαναν τη δροσιά του! Εμαθα από μικρός, ασύνειδα τότε ίσως, ότι η προσφορά δίνει χαρά στον συνάνθρωπό μας. Η απόλαυσή τους ενίοτε μεταφραζόταν και σε κάποιο κέρμα πάνω στον βρεγμένο δίσκο μου, δίδραχμο, τάλιρο… δεκάρικο!