Τα γραφεία της ΕΔΑ ήταν κίτρινα και ζεστά. Με είχε πάει ο πατέρας μου (πρέπει να ήμουν πέντε ή έξι), κόσμος πηγαινοερχόταν, ακούρευτα, ιδρωμένα στελέχη, στο βάθος του κεντρικού διαδρόμου δέσποζε ένα τεράστιο σήμα της ειρήνης. Η προδικτατορική ΕΔΑ (η ιστορικά πιο έγκυρη και πολύπλευρη μορφή Αριστεράς) είχε θεμελιώσει την πολιτική της στον πασιφισμό και τον κοινοβουλευτισμό. Αργότερα και για πολλά χρόνια, ο Γιάννης Ρίτσος, στα μαζικά φεστιβάλ ΚΝΕ Οδηγητή (της πιο οργανωμένης μορφής Αριστεράς), απήγγειλε την «Ειρήνη», ένα ποίημα εύληπτο στον, ανεξοικείωτο με την ποίηση, εργάτη. Ο ταλαντούχος Ανδρέας Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ (η πιο ευφάνταστη μορφή Αριστεράς) με τις κινήσεις των έξι ηγετών το 1984 μετέβαλε το ειρηνιστικό αίτημα σε διεισδυτικό εργαλείο διεθνούς πολιτικής παραγωγής και εγγραφής της Ελλάδας (δεν είχε ίσως επιχειρησιακό αποτέλεσμα, αλλά πολιτικό και συμβολικό).

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή