Μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα η λογοτεχνία, σχεδόν πάντα, διέθετε έναν αξιακό πυρήνα. Το Καλό και το Κακό αποτελούσαν μείζονα θέματα, πολύ περισσότερο από ό,τι σήμερα. Κάθε έγκλημα, ακόμα και κάθε πταίσμα – ή τέλος πάντων κάθε απόκλιση από τις παραδεδεγμένες αρχές – απαιτούσαν την τιμωρία τους. Αν οι άνθρωποι αποτύγχαναν να αποδώσουν δικαιοσύνη, αν οι ίδιοι οι ένοχοι δεν πλήρωναν μέσω της συνείδησής τους, παρενέβαιναν οι Θεοί [ήδη από τον καιρό της αρχαίας τραγωδίας]. Το σκάνδαλο που ξέσπασε με τη δημοσίευση της Μαντάμ Μποβαρύ είχε να κάνει με την αποφυγή της ηθικής καταδίκης της μοιχείας εκ μέρους του Φλωμπέρ. Η λογοτεχνία ήταν συχνά σπαρμένη από απλοϊκά σχηματοποιουμένους ήρωες ή ηρωίδες, που ακολουθούσαν με χίλιες αντιξοότητες τον δρόμο τους προς την ηθική ωρίμαση.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή