Σε λιγότερο από τέσσερις εβδομάδες θα αρχίσει το συνέδριο του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Με αρκετές αναβολές κα μετακινήσεις, αλλά και με δυσκολίες ή σφοδρές αντιπαραθέσεις μεταξύ των «συμβαλλόμενων μερών» του εσωτερικού του ΣΥΡΙΖΑ, δεν παύει να είναι το συνέδριο ενός πολιτικού χώρου που κυβέρνησε τη χώρα και που σήμερα είναι ο βασικός αντιπολιτευτικός πόλος.

Βεβαίως, ο ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει να διανύει μια παρατεταμένη κρίση από την εκλογική ήττα του 2019. Αυτό εκφράζεται είτε στην αμφίσημη αντιπολίτευση που επιλέγει να ασκεί, είτε σε ανοιχτές αντιθέσεις μεταξύ κορυφαίων στελεχών του, είτε ακόμη στον δομικό μετεωρισμό του και στα νέα χαρακτηριστικά που θέλει να έχει στο σύγχρονο πολιτικό σκηνικό και που παραμένουν ασαφή.

Οι πολλές φορές βερμπαλιστικές του θέσεις δεν συμβάλλουν σε μια δημιουργική κριτική ή και «πολεμική» στην παρούσα κυβέρνηση και αυτό πολλάκις αντικατοπτρίζεται σε σειρά μετρήσεων – που επίσης ο ΣΥΡΙΖΑ πολεμά σαν να μην έχει περάσει τη δική του ενηλικίωση και αναζητά εχθρούς.

Παρ’ όλα αυτά έχει σημασία και παρά τα πολλά «αγκάθια», ο ΣΥΡΙΖΑ να κάνει ένα επιτυχημένο συνέδριο ως προς τις διαδικασίες και ως προς τον σύγχρονο δημοκρατικό τρόπο που έχει επιλέξει και προτείνει η ηγεσία του, δηλαδή με την εκλογή ηγεσίας και οργάνων από την κομματική του βάση.

Νέο ήθος αυτό για ένα κόμμα που δεν έχει συνηθίσει τέτοια λειτουργία – εξού και η διαφωνία στο εσωτερικό του – αλλά σίγουρα αναγκαίο βήμα. Μια θεσμική και σύγχρονη αξιωματική αντιπολίτευση είναι κέρδος για τη δημοκρατία.