Το 1999 και το 2000, ως υπεύθυνος για την αρθρογραφία στο «Βήμα», ήμουν ο επιτηρητής του Νίκου Νικολάου, μιας από τις πιο έγκυρες πένες του οικονομικού ρεπορτάζ και αναπληρωτή διευθυντή της εφημερίδας. Θυμάμαι, του παράγγελνα άρθρο για το φύλλο της επόμενης μέρας και μέχρι να φτάσω στο γραφείο του, κάνα εικοσάλεπτο μετά, το είχε έτοιμο: ένα χειρόγραφο με μικρά γράμματα, χωρίς ούτε μια μουντζούρα. Το πιο γρήγορο πιστόλι. Παρεμβατικός, σίγουρος και επί της ουσίας, δεν χαριζόταν σε κανέναν, γι’ αυτό πολύ συχνά η αρθρογραφία του προκαλούσε μικρούς πανικούς στην τότε κυβέρνηση Σημίτη. Και ο Νίκος Νικολάου το διασκέδαζε.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή