Από την απόσταση στην ταύτιση

Χθες ήταν ημέρα ποίησης. Διοργανώθηκε λοιπόν μια εκδήλωση με τη συνεργασία του Δήμου Αθηναίων όπου δεκάδες ποιητές (για να είμαστε ακριβείς: δεκάδες και-ποιητές) συμμετείχαν σε μια εκδήλωση που ονομαζόταν «Μαραθώνιος ποίησης για την ειρήνη». Το σύνθημα της εκδήλωσης αντλήθηκε από έναν, μάλλον κοινότοπο, στίχο της Εμιλι Ντίκινσον: «Πολλές φορές νόμισα πως ήρθε η ειρήνη. Αν και η ειρήνη ήταν ακόμη μακριά». Είναι προφανές ότι οι διοργανωτές απέφυγαν να γράψουν στην προμετωπίδα της εκδήλωσής τους ότι δεν πρόκειται για πόλεμο, γενικώς και αορίστως, και για ειρήνη, επίσης γενικώς και αορίστως, αλλά ότι πρόκειται για επιθετικό πόλεμο, για εισβολή της Ρωσίας του Πούτιν εναντίον μιας ανεξάρτητης χώρας, της Ουκρανίας, που αμύνεται για την ανεξαρτησία και την αυτοδιάθεση. Εξ όνυχος τον λέοντα. Από τους ποιητές καταλαβαίνει κανείς το κλίμα που επικρατεί στους τραγουδιστές, που δεν έχουν πρόβλημα να κάνουν συναυλίες π.χ. για τον Κουφοντίνα, αλλά όχι να κάνουν το ίδιο για το θέατρο ή τις βιβλιοθήκες της Μαριούπολης, για τις υποδομές της, για τα παιδιά που χτυπήθηκαν ή αναγκάστηκαν να αφήσουν τη χώρα. Καταλαβαίνει κανείς γιατί δεν κατάφερε να τους συσπειρώσει ο Σαββόπουλος: επειδή δεν είχε την αναλγησία να παριστάνει ότι μπορεί να νιώσει ικανοποίηση οχυρωμένος πίσω από τη γενικολογία.