Γιώργος Πέτρου

Υπάρχουν δύο ειδών όνειρα. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζω εγώ. Με το πρώτο είδος, η νύχτα διηγείται τους μύθους που ξεχνιούνται την ημέρα, όπως είπε μύστης του υποσυνείδητου, Καρλ Γιουνγκ. Είναι τότε που όταν κλείσουν τα βλέφαρα, βυθίζεσαι σε μια άλλη πραγματικότητα, μια άλλη ζωή, κάποτε γλυκιά και τρυφερή σαν χάδι και κάποτε σκληρή και τρομακτική σαν ταινία τρόμου. Τότε που σε επισκέπτονται η μαμά και ο μπαμπάς, πιο όμορφοι και πιο γοητευτικοί από ό,τι τους θυμάσαι όταν έχεις τα μάτια σου ανοιχτά, ο Ντόναλντ Ντακ, ο Αστερίξ και ο μικρός Νικόλας, οι φίλοι που είχες, φίλοι που δεν γνωρίζεις, άνθρωποι γνωστοί ή άγνωστοι, αλλά πάντα ιδιαίτερα οικείοι. Ερχονται οι φόβοι σου για να γίνουν ταινία τρόμου διεκδικώντας βραβείο Οσκαρ, καμιά φορά έρχεται ένα μεγααααάλο σπίτι, σαν έπαυλη, το οποίο δεν ξέρεις πού βρίσκεται, ούτε το έχεις δει ποτέ αλλά σου είναι πολύ γνώριμο – είσαι σίγουρος. Και πολύ συχνά σε στοιχειώνει μια κατάμεστη αίθουσα συναυλιών και εσύ μπροστά από ένα τεράστιο πιάνο, χωρίς να φοράς παντελόνι ή μπροστά από μια ορχήστρα, που ξεκινά να παίζει άλλο κομμάτι από αυτό που περιμένεις δίνοντας την ατάκα… Συχνά κόσμος πολύς περιμένει να ακούσει το ρεσιτάλ σου, για το οποίο δεν έχεις ανοίξει ούτε την πρώτη σελίδα! Και έρωτες, πολλοί έρωτες, απ’ αυτούς που δεν θέλεις να θυμάσαι ή απ’ αυτούς που δεν θυμάσαι γιατί δεν υπήρξαν ποτέ και παρακολουθείς σαν θεατής σε ερωτική ταινία που σε κόβει όμως πάντα στο καλύτερο.