Ραπτικός μιλιταρισμός

Στα μέσα της δεκαετίας του ’90 η μόδα είχε ξεκινήσει – πάλι – φλερτ με το στυλ μιλιτέρ προβάλλοντας σε ρούχα σχεδιαστών επιπόλαιες αντανακλάσεις της πολιτικής. Οχι όμως με τη σύμφωνη γνώμη του κόσμου. Η χρήση υφασμάτων παραλλαγής στη συλλογή υψηλής ραπτικής του Valentino το 1994 συνέπεσε χρονικά με την παρουσία ειρηνευτικών δυνάμεων του ΟΗΕ κατά τη γενοκτονία στη Ρουάντα. Το ειδικό κοινό απέρριψε τη συλλογή του μετρ λόγω έλλειψης καλού γούστου και συναισθηματικής αδιαφορίας. Ο κατάλογος της έκθεσης μόδας «Swords into Ploughshares», που φιλοξένησε το Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης το 1995, εξηγεί κάτω από ποιες προϋποθέσεις ο απόηχος από εικόνες πολέμου μπορούν να αφομοιωθούν στην ενδυματολογική κανονικότητα. Οταν το ένδυμα παύει να επιτελεί τον πολεμικό σκοπό του και λειτουργεί αισθητικά μέσα στο σύστημα της μόδας. Για παράδειγμα, τα ασημένια μεταλλικά κουμπιά στις στολές αξιωματικών που κάποτε χρησίμευαν ως εφεδρικά πυρομαχικά στα στρατιωτικά σώματα του 18ου αιώνα και η σημερινή μόδα τα χρησιμοποιεί σε παλτό ρεντικότες.