Πόλεμος και ειρήνη

Ας το πιάσουμε από παλιά. Συγκεκριμένα από το 1823, από τότε, δηλαδή, που ο Διονύσιος Σολωμός έγραφε τους στίχους του «Υμνου εις την Ελευθερίαν» που έγινε, στη συνέχεια, ο εθνικός μας ύμνος. Τι λέει ο πρώτος στίχος; «Σε γνωρίζω από την κόψη / Του σπαθιού την τρομερή / Σε γνωρίζω από την όψη / Που με βία μετρά τη γη». Και τι λέει πιο κάτω; «Δυστυχιά του, ω δυστυχιά του / Οποιανού θέλει βρεθή / Στο μαχαίρι σου αποκάτου / Και σ’ εκείνο αντισταθή». Και ακόμη πιο κάτω; «Ακούω κούφια τα τουφέκια / Ακούω σμίξιμο σπαθιών / Ακούω ξύλα, ακούω πελέκια / Ακούω τρίξιμο δοντιών». Να μην το κουράζω, οι περισσότεροι από τους εκατό πενήντα στίχους περιγράφουν μάχες. Ανελέητες και αδυσώπητες. Αλλωστε πρόκειται περί ύμνου στην ελευθερία. Οχι στην ειρήνη. Διότι για να υπάρχει ειρήνη, πρέπει να προϋπάρχει ελευθερία. Ειρήνη χωρίς ελευθερία, είχαμε, τυπικά, και επί χούντας και επί γερμανικής κατοχής. Και η Ιστορία λέει ότι η ελευθερία, σπανίως, είναι δώρο εξ ουρανού. Προηγείται ένας αγώνας για την κατάκτησή της.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή