Το ερώτημα «πού ανήκομεν; Στην Ανατολή ή τη Δύση;» επιστρέφει κάθε φορά που μια μεγάλη κρίση ξεσπά – είτε έχει το επίκεντρό της εδώ, είτε όχι. Στα χρόνια των Μνημονίων ο αντιευρωπαϊσμός εκείνων που φαντασιώνονταν τη μητέρα Ρωσία να στέλνει αεροπλάνα με χαρτονομίσματα για να αποπληρωθεί το ελληνικό δημόσιο χρέος στους επάρατους Ευρωπαίους είχε γίνει σχεδόν μέινστριμ. Στην πανδημία το βαθύ αντιεμβολιαστικό Ιντερνετ επικαλείτο τις συμβουλές πνευματικών, μασώντας σαν σανό τη ρωσική προπαγάνδα κατά των ευρωπαϊκών εμβολίων. Στην ουκρανική κρίση ο ισαποστακισμός ανάμεσα στο θύμα και τον θύτη καλύπτει με ένα πέπλο πολιτικής ορθότητας τις ρωσοφιλικές τάσεις. Οι συγκρίσεις, μάλιστα, με τις απόψεις που κυριαρχούν σε άλλες ευρωπαϊκές κοινωνίες επιβεβαιώνουν όλους όσοι υποστηρίζουν ότι η Ρωσία προκαλεί ένα ακόμη ελληνικό παράδοξο: το παράδοξο της αδιαπραγμάτευτης συμμετοχής της Ελλάδας στους δυτικούς θεσμούς ενώ σημαντική μερίδα των πολιτών της τρέφει αντιδυτικά και φιλορωσικά αισθήματα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή