Οταν συναντηθήκαμε στο «ΦΙΤΑ», το εστιατόριο στον Νέο Κόσμο απέναντι από τις προσφυγικές κατοικίες, ήταν η 16η μέρα της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία. Τον υποδέχθηκα έχοντας στο μυαλό εικόνες ανακατεμένες από την ασχήμια και την ομορφιά του κόσμου: Από τη μία τη φρίκη του πολέμου με τα νεκρά παιδιά και από την άλλη τους ρόλους μέσα από τους οποίους μας συστήθηκε – τον Αγγελο από την «Αστροφεγγιά», τον Αντώνη από το «Μινόρε της Αυγής», τον Σταύρο από την «Ακαδημία Πλάτωνος». Το πρώτο τηλεφώνημα για τη συνέντευξη έγινε έξι μέρες πριν από την επίθεση του Πούτιν. Εξι μέρες μετά, τον άκουγα στη συγκέντρωση #ΜεΤηνΟυκρανία στο Σύνταγμα να λέει μεταξύ άλλων: «Δεν ξέρω πώς θα τελειώσει όλο αυτό. Ξέρω όμως ότι κανένας Πούτιν δεν θα ρίσκαρε τόσα πολλά αν δεν ένιωθε ότι αργά ή γρήγορα θα τα χάσει όλα». Αφήνοντας πίσω μας τα διαδικαστικά του γεύματος, με την παραγγελία να έχει δοθεί και ένα γυάλινο καραφάκι ρακή να βρίσκεται ήδη στο τραπέζι, του ζητώ να μου εξηγήσει τι εννοούσε με τα παραπάνω. «Αναρωτιόμουν και ακόμα αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που έκανε τον Πούτιν να ρισκάρει τόσα πολλά. Προφανώς υπάρχει κάτι που δεν ξέρουμε. Τώρα, το ότι τρελάθηκε και είναι ψυχοπαθής, δεν τα τρώω αυτά. Νομίζω ήξερε ότι θα μπλέξει άσχημα». Σχολιάζω πως από τη μέρα που πρωτομιλήσαμε, άλλαξαν πολλά. «Ο κόσμος άλλαξε για πάντα» μου απαντά. «Και να επιστρέψουν τα πράγματα σε μια προηγούμενη κατάσταση, δεν θα είναι αυτή που ξέραμε. Ακόμα και αν η Γερμανία δεν ξοδέψει 100 δισ. να αγοράσει τανκς, θα ξοδέψει 50. Είναι ένας άλλος κόσμος…».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή