«Η εμφάνισή μου λειτουργεί σε βάρος μου»

Τον Απρίλιο του 1955 ο Τρούμαν Καπότε συνοδεύει τη Μέριλιν Μονρόε στη νεκρώσιμη ακολουθία της Κόνστανς Κόλιερ, παλιάς χολιγουντιανής ηθοποιού, την οποία η ενζενί γνώρισε για κάποιους μήνες. Η Κόλιερ μάλιστα είχε εκφράσει από νωρίς τη διαίσθησή της για το «άστρο» που έβλεπε να ανατέλλει. «Κάτι υπάρχει. Είναι ένα όμορφο παιδί. Και δεν εννοώ με τον φανερό τρόπο – με τον μάλλον υπερβολικά φανερό τρόπο. Δεν νομίζω πως είναι ηθοποιός, τουλάχιστον όχι με την παραδοσιακή έννοια. Αυτό που έχει -η παρουσία, η λάμψη, η φωτοβόλα ευφυΐα- δεν θα μπορούσε ποτέ να φτάσει στο σανίδι. Είναι τόσο ευάλωτο και ανεπαίσθητο που μόνο η κάμερα μπορεί να το συλλάβει. Μοιάζει με κολιμπρί: μόνο μια κάμερα μπορεί να απαθανατίσει την ποίηση του φτερουγίσματός του». Τα λόγια της επιβιώνουν στη συζήτηση «Ενα όμορφο παιδί» (από τη συλλογή «Μουσική για χαμαιλέοντες», 1980), η οποία μαζί με άλλες δύο περιλαμβάνεται στο «Συζητήσεις και πορτρέτα» (μτφ. Μαρία Παϊζή), έκδοση που κυκλοφορεί στις 4 Απριλίου από το «Οξύ», στη νέα σειρά των «Επιλέκτων».