Αν έκαναν παρέλαση οι γέροι

Στις παρελάσεις ο τηλεοπτικός σκηνοθέτης συνήθως επιλέγει παιδικά πρόσωπα έτσι ώστε να αραιώσει με λίγη αθωότητα τον αυστηρό και απόλυτα ευθυγραμμισμένο χαρακτήρα του θεάματος. Αλλωστε τα παιδιά, που καλό είναι να φέρουν και χάρτινη σημαία στο χέρι, συμβολίζουν το μέλλον, την εθνική συνέχεια. Αντιθέτως, ο φακός αποφεύγει τους ηλικιωμένους που στέκονται πίσω από το διαχωριστικό σχοινί, στην άκρη του πεζοδρομίου, συχνά έχοντας ένα εγγόνι μπροστά τους. Κακώς. Μέσα στις ρυτίδες αποθηκεύεται η ζώσα μνήμη. Και αν ο σκοπός της παρελάσεως, πέρα από την τόνωση του εθνικού φρονήματος, είναι η απόδοση τιμής, τότε ένα τάγμα ηλικιωμένων έπρεπε να ηγείται των πεζοπόρων τμημάτων. Μία παρέλαση περήφανων ογδοντάρηδων που έφτασαν ως το τέλος του δρόμου, κουβαλώντας τη χώρα στην πλάτη τους. Οχι μόνο επειδή έκαναν παιδιά, απέκτησαν εγγόνια, πλήρωσαν φόρους και έβαλαν τη δική τους πέτρα στο εθνικό οικοδόμημα. Αλλά επειδή ποτέ δεν έπαψαν να ελπίζουν ή να πιστεύουν σε αυτήν τη χώρα. Είναι εύκολο να φουσκώσεις τα μυαλά ενός νέου με συναίσθημα και σχήματα με εθνικό φορτίο. Ομως το μυαλό του γέρου, αν στέκει ακόμα, είναι βουτηγμένο στην αλήθεια και έχει δυσανεξία στους μύθους. Για αυτό και θα έπρεπε να ανοίγουν την παρέλαση ως σημαιοφόροι. Τα ξέρουν όλα, αλλά σηκώνουν τη σημαία ψηλά.