Στην αχανή «νατοϊκή επικράτεια», όπου συμβιώνουμε οπλισμένοι σαν αστακοί, και προάγουμε την εύρυθμη λειτουργία των απανταχού σφαγείων, Καναδοί, Αμερικάνοι, Τούρκοι, Ελληνες, Αγγλοι, Τσέχοι, Νορβηγοί κ.λπ., η ειρήνη, μετά τον πόλεμο που άνοιξε στην Ουκρανία, είναι λέξη-προϊόν που δεν μπορεί να εκστομίζεται χωρίς σφραγίδα νατοϊκής γνησιότητας. Κι αυτό, γιατί σ’ αυτή την επικράτεια η ειρήνη είναι εξαγώγιμο πολεμικό είδος από το Γκουαντάναμο ως την Κανταχάρ. Εξοπλίζει το ισλαμικό κράτος και το τάγμα του Αζόφ, σκορπίζει σαν τους κόκκους της ερήμου τα φανταστικά πυρηνικά όπλα του Σαντάμ, και κυρίως επιβάλλεται με τη δύναμη των αγαθών και της ιδεολογικής της ανωτερότητας, όπως ποτέ πριν στην παγκόσμια ιστορία. Αυτή η ειρήνη είναι συνώνυμο της απόλυτης ελευθερίας. Οταν τη ζεις, μπορείς να ταυτίζεις τον Αντόνιο Μπαντέρας με τον Στεπάν Μπαντέρα, τον Τσε με τη μύγα τσε-τσε, και τον αυτοκρατορικό θυρεό του Πούτιν με το σφυροδρέπανο του Στάλιν. Ακούγεται αστείο αλλά δεν είναι. Είναι τραγικό. Οσο και η χειραγώγηση των μαζών στον αιώνα της αφθονίας των μέσων επικοινωνίας και κοινωνικής δικτύωσης.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή