Ο Ντμίτρο και τα σκυλιά

Ζώα σπίτι μου δεν έχω. Με φρέναρε η αγωνία τι θα γίνει αν τυχόν και μου πεθάνουν ή τι θ’ απογίνουν αν τους πεθάνω πρώτη εγώ. Προσωπικές εξομολογήσεις, τέλος. Ας ανοίξουμε το πλάνο κι ας δούμε αυτά που έχουμε ήδη δει. Θα το προσέξατε πιστεύω. Δεν υπάρχει ούτε ένα κλικ με ουκρανούς πρόσφυγες που να μην έχουν μαζί τους και το σκυλάκι τους. Χίλια πράγματα μπορεί να πει κάποιος κι άλλα τόσα να αποσιωπήσει. Το ζώο συντροφιάς ως διαρκής υπόμνηση της εστίας, ως μαρτυρία απαρτιωμένης ύπαρξης κι άλλα πολλά συν μια μικρή λεπτομέρεια. Οι εγκαταστάσεις για την περίθαλψη εκπατρισμένων ζώων στα σύνορα της Πολωνίας και της Ρουμανίας με ανάγκασαν να σκεφτώ ότι εμείς εδώ έχουμε παραξιπαστεί για την πολυετή ευρωπαϊκή μας πατίνα. Ορίστε. Δεν πάει ούτε μια βδομάδα που στη χώρα μας απαγορεύτηκε επιτέλους, χωρίς παραθυράκια για θρησκευτικές μειονότητες, η θανάτωση ζώων αν προηγουμένως δεν τους έχει χορηγηθεί αναισθητικό. Μια τροπολογία που πήρε απάνω της η Φωτεινή Πιπιλή η οποία κατάφερε να ξεπαγώσει την εσωκομματική υποθερμία και ταυτόχρονα να μας απαλλάξει από τον παιδικό εφιάλτη με τον σφαγμένο κόκορα που μολονότι αποκεφαλισμένος, συνέχιζε να τρέχει πιτσιλίζοντας με αίμα την αυλή της γιαγιάς μας. Αλλοι καιροί, άλλες προτεραιότητες.