Πέρα από το ορθό και το λάθος

Το όνομά του σχεδόν άγνωστο στην Ελλάδα ακόμη και σε γνώστες περί τα εικαστικά και το βιογραφικό του απόν ακόμη κι από την προσωπική του ιστοσελίδα, όπου όμως καταγράφεται η εικαστική του πορεία. Επιστρέφει στην Αθήνα από το Βερολίνο όπου ζει την τελευταία δεκαετία. Στήνει το δικό του σύμπαν με περίπου 70 αφαιρετικά έργα ζωγραφικής και σχέδια, βίντεο, γλυπτά και ένα ηχητικό τοπίο, στην Υπηρεσιακή Αυλή του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, στο πλαίσιο των εικαστικών δράσεων του annexM που διευθύνει η Αννα Καφέτση. Και «Αδράχνοντας το κενό» (Capto vacui) – όπως είναι ο τίτλος της πρώτης του ατομικής έκθεσης στην Ελλάδα σε επιμέλεια του Ντάνιελ Μαρτσόνα – συστήνεται στο εγχώριο φιλότεχνο κοινό. Είναι ο Κωνσταντίνος Δρέγος. «Ενας κεντρικός πυρήνας γύρω από τον οποίο περιστρέφονται οι ανάγκες της καλλιτεχνικής μου έκφρασης είναι το λανθάνον, όχι με την έννοια του ανορθόδοξου, αλλά εκείνου που βρίσκεται κάτω από την κατεστημένη έννοια του ορθού», μας λέει ο 45χρονος εικαστικός. «Το λάθος δεν υπάρχει από μόνο του, ούτε και το σωστό. Το ένα δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς το άλλο. Κι εκεί γεννιέται το ερώτημα: από πού προκύπτουν οι δικές μας βεβαιότητες για το τι είναι σωστό και τι είναι λάθος; Η γλώσσα μάς προστατεύει από όσα δεν μπορούμε να κατανοήσουμε. Η σκέψη δεν μπορεί να σκεφτεί κάτι υψηλότερο από εκείνη. Υπάρχει ένα όριο. Και το όριο αυτό τίθεται γλωσσικά. Ο Βίτγκενσταϊν λέει ότι τα όρια του κόσμου μου είναι τα όρια της γλώσσας μου και το αντίστροφο. Πώς είμαστε βέβαιοι γι’ αυτό; Είμαστε καταδικασμένοι να πιστεύουμε όταν δεν γνωρίζουμε. Και όταν γνωρίζουμε συνειδητοποιούμε ότι δεν χρειάζεται να πιστεύουμε. Αυτό συμβαίνει επειδή είμαστε εγκλωβισμένοι σε αυτό που μπορεί να περιγραφεί. Αυτό που ο άνθρωπος δεν γνωρίζει, δεν μπορεί να το περιγράψει και καταφεύγει σε υπεργλωσσικές διεξόδους όπως ο χορός, το θέατρο, οι εικαστικές τέχνες. Γιατί έχουμε ποίηση; Επειδή η γλώσσα αποτυγχάνει. Η πρόθεσή μου, ωστόσο, δεν είναι ούτε να θέσω ερωτήματα ούτε να δώσω απαντήσεις, αλλά να αποτυπώσω μια κατάσταση η οποία βρίσκεται σε διαρκή ροή και περιλαμβάνει και τον θεατή, είτε εκείνος αποφάσισε να μπει στον ρου αυτής της ιστορίας είτε όχι», εξηγεί.