Η πολυτελής μας φούσκα

Η αυριανή συναυλία «για την ειρήνη» θα είναι μία συρραφή ύμνων προς την πολυτελή φούσκα, εντός της οποίας ζούμε. Ο πλανήτης συζητάει για τον Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο και εμείς για αυτό που θα γράφει η αφίσα. Δεν καταδικάζει την εισβολή, αλλά προτάσσει ως αίτημα την ειρήνη. Ναι, εντάξει, είναι αστείο. Ομως είναι και ένα προνόμιο που δεν μπορείς να εκτιμήσεις εύκολα, εκτός και αν έχεις ζήσει σε καθεστώς Πούτιν. Ευτυχώς, εδώ από Πούτιν γνωρίζουν μόνο οι μετανάστες που μας ήρθαν από Ρωσία. Βέβαια γεννήθηκε ένα θέμα με τον τίτλο της συναυλίας και τη θέση των καλλιτεχνών που είναι σαν να στέκονται στα ερείπια της Μαριούπολης και να προσφέρουν μουσικό διάλειμμα στους εμπόλεμους. Ε, και; Εχει, στ’ αλήθεια, τόση σημασία τι υπάρχει στο μυαλό του έντεχνου; Είναι και ο Νταλάρας, θα πείτε. Που δεν τραγουδούσε για την ειρήνη, αλλά για την Κύπρο. Και που πριν από δέκα χρόνια δέχθηκε άγρια επίθεση από ανθρώπους που θα χωθούν στο κοινό αυτής της συναυλίας. Δεν είναι και κανένα παιδάκι ο Νταλάρας. Θα πιάσει το μικρόφωνο και θα πει το αυτονόητο.