Θέατρο μακράς διαρκείας

Χθες ήταν η Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου έτσι όπως θεσπίστηκε από το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου το 1961. Ας τη «γιορτάσουμε» λοιπόν κι εμείς προσαρμόζοντάς την στην τρέχουσα επικαιρότητα. Με ένα είδος αφιερώματος σε έναν ρόλο του νέου ελληνικού ρεπερτορίου που εμπλουτίζεται εδώ και πάνω από μια εικοσαετία. Ας τον τοποθετήσουμε λοιπόν στο έργο των ημερών. Κάποιος από του εμπλεκομένους στην αυριανή συναυλία (όχι η Σία Αναγνωστοπούλου, που είχε αναλάβει τις επαφές με τους περισσότερους καλλιτέχνες) παίρνει στο τηλέφωνο τραγουδίστρια, όχι ακριβώς της παλιάς σχολής, ούτε όμως και της εντελώς νέας, πάντως με πολύ υψηλές μετοχές τα τελευταία χρόνια. «Ντριν ντριν» (τηλέφωνο που χτυπάει). «Γειά σου καλή μου, είμαι ο τάδε». «Γειά σου, τάδε μου». «Θα κάνουμε μια συναυλία να διαμαρτυρηθούμε για τον πόλεμο. Θα ήθελες να συμμετάσχεις;». «Βεβαίως. Ποιος τη διοργανώνει;». «Κυρίως εμείς με την υποστήριξη μίας πολύ καλής οργάνωσης που θέλει αλληλεγγύη για όλους». «Ωραία. Θα είναι φαντάζομαι ξεκάθαρα υπέρ του ουκρανικού λαού» (είχαν προηγηθεί και τα της Μποφίλιου). «Εεεε ναι… Κάπως έτσι…». «Και θα καταδικάζει απερίφραστα τον Πούτιν και τη ρωσική εισβολή». «Κοίταξε, εκεί πάνω γίνονται παιχνίδια που ούτε τα καταλαβαίνουμε ούτε θα τα μάθουμε ποτέ». «Εντάξει, τάδε μου, θα τα πούμε μια άλλη φορά».