Αγώνες προβλεψιμότητας

Θυμάμαι σε κάτι σεμινάρια δημοσιογραφίας και επικοινωνίας, την επικεφαλής, γκουρού στο είδος της, αμερικανίδα επικοινωνιολόγο να μας επισημαίνει την παγίδα του προβλέψιμου. «Be unexpected» φώναζε, παροτρύνοντάς μας να επενδύουμε επικοινωνιακά στην έκπληξη του απροσδόκητου, να μην ακούει κάποιος αυτά που περιμένει να ακούσει από εμάς. Ή να τα λέμε με νέο τρόπο, αναδεικνύοντας μια άλλη πλευρά του αφηγήματός μας ώστε να είναι σαν να τα ακούει για πρώτη φορά. Από τότε (πάνε καμιά εικοσιπενταριά χρόνια), βλέπω να ισχύει απόλυτα αυτό σε κάθε μορφής επικοινωνία. Από την πολιτική και τη δημοσιογραφία έως το φλερτ και τις διαφημίσεις ουίσκι. Εκτοτε έχω, βέβαια, πέσει πολλές φορές στην παγίδα του προβλέψιμου – είναι εύκολο, σας διαβεβαιώνω – αλλά, τουλάχιστον, έχω εξασκηθεί στο να διακρίνω τη θλιβερή αναποτελεσματικότητα της γραφικότητάς του (ακόμη κι αν πρόκειται για τον εαυτό μου).