Είναι σαν να κομίζει κανείς οπτικά εφέ στο Χόλιγουντ αν διαπιστώσει ότι ο κινηματογράφος της επιστημονικής φαντασίας συνδέθηκε στενά με τις πνευματικές και θρησκευτικές αναζητήσεις πάσης φύσεως. Το υπενθυμίζει ο Ιωάννης Βογιατζής με το «Sci-fi και θεολογία» (εκδ. Αρμός), όπου επισημαίνει και την απαραίτητη προϋπόθεση (η οποία ισχύει για όλα τα είδη σινεμά): ο θεατής να μην είναι ένας απλός καταναλωτής εικόνων, αλλά να νοηματοδοτεί κάθε φορά την αφήγηση που παρακολουθεί. Το μυαλό των περισσότερων θα πήγαινε σε συγκεκριμένες ταινίες και το πιθανότερο είναι ανάμεσά τους να περιλαμβάνονται αυτές που επιλέγει ο συγγραφέας προς ανάλυση. Το «2001, η Οδύσσεια του Διαστήματος» του Κιούμπρικ ξεκινάει με βαθύ σκοτάδι, ενώ ακούγεται το «Kyrie» από το «Ρέκβιεμ» του Λιγκέτι. Στο «Σολάρις» ο Ταρκόφσκι διακηρύττει πως χάσαμε την όλο μυστήριο αίσθηση του κόσμου που είχαν οι αρχαίοι. Στην «Αφιξη» ο Ντενί Βιλνέβ «δηλώνει απερίφραστα πως η τεχνογνωσία και η τεχνολογία δεν βελτιώνουν πάντα την ικανότητα για αληθινή και ουσιαστική επικοινωνία» (εδώ ο αναγνώστης-θεατής μπορεί να περάσει πλέον και τη χρονογέφυρα συγκρίνοντας το φιλμ με το «Dune»). Σειρά έχουν οι δύο ταινίες «Blade Runner», διάφορες κινηματογραφικές ουτοπίες – δυστοπίες, το «Matrix» των αδελφών Γουατσόφκσι, «Τα παιδιά των ανθρώπων» του Αλφόνσο Κουαρόν, η «Πρωινή περίπολος» του Νίκου Νικολαΐδη και το «Στάλκερ», η δεύτερη ταινία του Ταρκόφσκι που αναφέρεται. Το βιβλίο έρχεται ως συνέχεια του «Η Εκκλησία πάει σινεμά», επίσης από τον Αρμό.

Δ.Μ