Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο

Επανάληψις, μήτηρ (π)αθήσεως. Το ‘χουμε πει πια τόσες φορές, που καταντάει κάπως μπανάλ: το Κυπριακό είναι μια ιστορία χαμένων ευκαιριών. Η ιστορία επαναλήφθηκε και στην περίπτωση των ενεργειακών ευκαιριών που προέκυψαν την τελευταία δεκαετία. Προσεγγίσεις και αποφάσεις με αποκλειστικά πολιτικά κριτήρια κι αφετηρία και ελάχιστα τεχνικά, χρηματοοικονομικά και επιχειρηματικά ερείσματα δεν εξασφάλισαν την έγκαιρη εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων. Ταυτόχρονα, το θέμα της ενέργειας ειδώθηκε μέσα από το πρίσμα του υφιστάμενου πολιτικού προβλήματος στο νησί. Ετσι, έγινε ή αφέθηκε να γίνει ένα ακόμα κεφάλαιο στον τόμο της σύγκρουσης ή ένας ακόμα κρίκος στην αλυσίδα του Κυπριακού. Η απώλεια ήταν διπλή: Δεν αξιοποιήθηκε η δυνατότητα εξόρυξης και εκμετάλλευσης για την εξυπηρέτηση ενεργειακών αναγκών∙ και χάθηκε μια εξαιρετική ευκαιρία συνεννόησης και συνεργασίας των δύο κοινοτήτων, στη βάση ενός νέου αγαθού, που θα μπορούσε να αποδειχθεί καταλύτης για την επίλυση του πολιτικού ζητήματος. Ετσι, ακόμα κι αν ή όταν άλλαζαν τα διεθνή ενεργειακά δεδομένα, θα είχε κερδηθεί και απομείνει ένα μοναδικό πολιτικό κεκτημένο στο Κυπριακό. Αντ’ αυτού, το φυσικό αέριο έμεινε στα καταβάθια της θάλασσας και το φάντασμά του στοίχειωσε την ήδη ημιθανή διαδικασία των συνομιλιών.