«Η συγγραφή είναι η μόνη τέχνη που προϋποθέτει απολύτως τους άλλους»

Αν το μυθιστόρημα του Σωτήρη Δημητρίου «Ουρανός απ’ άλλους τόπους» συνιστά τη συγκλονιστικότερη αναγνώριση του γεγονότος πως για να αντικρίσεις, ή μάλλον για να ζήσεις το θαύμα, χρειάζεται να έχεις προετοιμαστεί μέσα σου για κάτι αντίστοιχο, άλλο τόσο καταστρατηγεί την πεποίθηση πως δεν υπάρχει θαύμα που να διαρκεί περισσότερο από τρεις μέρες, αφού μέσα σε σχεδόν εξακόσιες σελίδες – όσες είναι η έκταση του μυθιστορήματος – τεκμηριώνεται πως ένα «θαύμα» μπορεί να διαρκέσει ακόμη και αιώνες. Οσους τουλάχιστον κρατήθηκε ζωντανή μια γλώσσα σε μια περιοχή της Ηπείρου, που για όποιον θα τη χαρακτήριζε ως ιδιόλεκτη ο Σωτήρης Δημητρίου απαντά κατηγορηματικά ότι πρόκειται για μια «εικονοφόρο, ποιητική γλώσσα, για απλά ποιητικά ελληνικά». Υποψιάζεται κανείς πως αν προτάθηκε στον Δημητρίου να συνοδεύσει με ένα «γλωσσάρι» το μυθιστόρημά του, θα απέρριψε μετά βδελυγμίας την πρόταση αφού θα ήταν σαν να γνώριζε πως η συγκεκριμένη γλώσσα είναι μια γλώσσα νεκρή, ενώ το βιβλίο του είναι γραμμένο με τη φρεσκάδα, την αμεσότητα και τη ζωηρότητα μιας γλώσσας που δεν έπαψε ούτε για μια στιγμή να είναι ζωντανή. Και αν μοιάζει σήμερα περιορισμένη σε μια στενή λωρίδα γης, υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο να επιστρέψει ως μια γλώσσα οικουμενική. Οι λογαριασμοί μας με τον χρόνο σε σχέση με τη γλώσσα όπως μας τους δημιουργεί ο «Ουρανός απ’ άλλους τόπους» είναι τελείως διαφορετικοί σε σχέση με τους λογαριασμούς που είχαμε ως τώρα έστω κι αν μας τους είχαν δημιουργήσει ο Σολωμός και ο Παπαδιαμάντης.