Από τον λαό, στο έθνος και στο κράτος

Εχουμε στο μυαλό μας τις μοναρχικές αυλές της Ευρώπης την εποχή της Ελληνικής Επανάστασης ως εφεκτικές, στην καλύτερη περίπτωση, απέναντι στον εθνικό αγώνα των Ελλήνων. Αυτό δεν ίσχυσε όμως για όλες τις περιπτώσεις. Υπήρχε ένας τουλάχιστον ευρωπαίος μονάρχης που υπήρξε όχι απλώς φιλέλληνας, αλλά φλογερός υποστηρικτής της ελληνικής εθνεγερσίας, ο Λουδοβίκος Α’ (1786-1868), βασιλιάς της Βαυαρίας. Γόνος του μάλλον ριζοσπαστικού οίκου των Βίτελσμπαχ, που έγινε βασιλικός ως αποτέλεσμα της ναπολεόντιας αναδιάρθρωσης της Κεντρικής Ευρώπης, ανέβηκε στον θρόνο το 1825, έχοντας όμως ήδη δώσει σαφή δείγματα γραφής. Ενεργός από νωρίς στα πολιτικά πράγματα, στο συνέδριο της Βιέννης υποστήριξε την προοπτική μιας εθνικής πολιτικής για τον γερμανικό κόσμο, ενώ υπήρξε σαφής αντίπαλος της αυστριακής επέκτασης βορείως των Αλπεων, θερμός κλασικιστής και ιδεολόγος ρομαντικός. Τακτικός επισκέπτης της Ρώμης, μαικήνας των τεχνών και θιασώτης της μελέτης και ανάδειξης του γερμανικού Μεσαίωνα, δεν δίστασε ήδη το 1821 να δανείσει στους μαχόμενους Ελληνες 1,5 εκατομμύριο φιορίνια από την προσωπική του περιουσία.