Περί παίδων αγωνία

Ας κάνουμε μια υπόθεση, κλείνοντας τον ήχο στον δέκτη του τηλεοπτικού δελτίου που βλέπουμε. Ας αφεθούμε να παρατηρούμε συμβάντα, χωρίς να γνωρίζουμε ποιος είναι ο θύτης και ποια τα θύματα. Ας παρατηρήσουμε τον άνθρωπο, χωρίς ταυτότητα εν πολέμω. Γνωρίζω την παρατήρηση που ακούγεται συχνά πως και ο τηλεοπτικός φακός είναι υποκειμενικός, αφού υπάρχει ένας χειριστής που επιλέγει ή αποκλείει τι θα καταγράψει. Εστω, ας υποθέσουμε πως ο καμεραμάν που βλέπουμε την καταγραφή του ανήκει σε μια χώρα που αμύνεται ή επιτίθεται, που επιλέγει να καταγράψει γεγονότα που εκθέτουν τον αντίπαλο, γεγονότα που έχουν επιλεγεί να αγανακτήσουν τους φίλα προσκείμενους στα εικονιζόμενα θύματα. Ε, και λοιπόν; Αυτό που βλέπω είναι μια ομάδα έντρομων ανθρώπων σε έναν έρημο δρόμο που σφυροκοπάται από ψηλά και από το πλάι. Αυτό που βλέπω είναι τα έντρομα μάτια ενός κοριτσιού γύρω στα 7 του χρόνια, ευγενικού, με ρουχαλάκια λερά, αλλά κάποιας ποιότητας, με τη σφραγίδα της μόδας που επικρατεί στη χώρα του. Δεν γνωρίζω αν το κοριτσάκι αυτό ανήκει σε κάποια εθνότητα, δεν γνωρίζω τη γλώσσα που μιλεί, δεν γνωρίζω το σπίτι που μεγάλωσε, τους δασκάλους που είχε, τα παιχνίδια που του δώρισαν οι γονείς, οι νονοί ή οι θείοι. Δεν γνωρίζω σε ποιο δόγμα θρησκείας ανήκει, δεν γνωρίζω καν το όνομά του, ώστε να εικάσω, πιθανόν εμμέσως, την καταγωγή του. Δεν γνωρίζω αν η πανικόβλητη γυναίκα το κρατά από το χέρι, ενώ με άλλο χέρι έχει σφίξει ένα μωρό στην αγκαλιά της. Το κοριτσάκι είναι παιδί της ή κάποιο γειτονόπουλο που βρέθηκε έρμαιο της καταιγίδας μακριά από τους δικούς του. Στα έντρομα μάτια του υποθέτει κανείς ότι είναι πανικόβλητο. Γύρω του κρότος οβίδων, καπνοί καιόμενων σπιτιών, δρόμοι γεμάτοι καμένα έπιπλα, φορέματα, ένα μοναχικό γυναικείο παπούτσι, ένα καμένο αυτοκίνητο, ένα αναποδογυρισμένο τραπέζι, μια κούνια μωρού και πέτρες, κεραμίδια, γυαλιά, καμένα που ακόμα καπνίζουν, πορτοπαράθυρα.