Βρίσκονται τα μουσεία σε κρίση;

Την ώρα που τα μουσεία – και κυρίως αυτά που είναι αφιερωμένα στην τέχνη – αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο, το ζήτημα του ρόλου τους στη σύγχρονη κοινωνία παραμένει ανοιχτό. Κι ενώ τις τελευταίες δεκαετίες ο προσανατολισμός τους παγκοσμίως αλλάζει και από «αποθήκες» με συσσωρευμένα εκθέματα επιχειρούν να μεταμορφωθούν σε παράγοντες που θα έχουν ενεργό ρόλο στη διαμόρφωση του πολιτιστικού τοπίου, βρίσκονται μπροστά σε μια άλλη, αρκετά σοβαρή πρόκληση: να πέσουν θύματα της αυξανόμενης καταναλωτικής τάσης, που επιβάλλει ολοένα μεγαλύτερη κλίμακα στα κτίρια και μεγαλύτερο αριθμό εκθεμάτων και προϋποθέτει εξασφάλιση διαρκώς περισσότερων κεφαλαίων κυρίως μέσω χορηγών. Κι όσον αφορά τις αρχές τους; Είναι παρούσες και κυρίαρχες ή έχουν «κρυφτεί» πίσω από φιλοδοξίες και ευθύνες που γεννούν οι απαιτήσεις της εποχής; Μπορούν να αντεπεξέλθουν στην αλλαγή νοοτροπίας που πλέον αντιμετωπίζει με καχυποψία τα «εγκυκλοπαιδικά» μουσεία που στις προθήκες τους εκθέτουν αντικείμενα λεηλασίας και κατάλοιπα μιας ξεπερασμένης αποικιοκρατικής πολιτικής; Δύνανται να υπερασπιστούν τις ιεραρχικές τους δομές που κλονίζονται από τους εργαζομένους τους οι οποίοι διεκδικούν συλλογικές συμβάσεις και δεν διστάζουν να αποκαλύψουν πως πίσω από τη βιτρίνα της προοδευτικότητας των ιδρυμάτων κρύβεται η  εργασιακή ανισότητα;  Εν τέλει μήπως τα μουσεία περνούν κρίση; Το ερώτημα θέτει σε εκτενές άρθρο του το παλαιότερο αμερικανικό περιοδικό «The Nation». Και με αυτή την αφορμή τα «Πρόσωπα» ζήτησαν από τρεις διευθυντές ελληνικών μουσείων με διαφορετικό προσανατολισμό – το αμιγώς αρχαιολογικού περιεχομένου Εθνικό Μουσείο, τον κατεξοχήν μουσειακό οργανισμό με προσανατολισμό τη μοντέρνα και σύγχρονη τέχνης ΜΟΜus και το πολυσυλλεκτικό Μουσείο Μπενάκη – να σχολιάσουν την κατάσταση όπως διαμορφώνεται στη χώρα μας.