Ειρήνη γιε γιε γιε

Για να πω την αμαρτία μου, εγώ συναυλίες ειρήνης δεν ήθελα. Κάθε είδους συναυλίες. Και αυτή τη γιαλαντζί που διοργάνωσε ο ΣΥΡΙΖΑ και την άλλη που για την τιμή των όπλων πασχίζουν ο Νίκος Πορτοκάλογλου με τον Διονύση Σαββόπουλο και συνεργαζόμενα σωματεία. Στα «συνεργαζόμενα», εκεί κυρίως εδράζεται η ένστασή μου. Θα το πήγαινα μάλιστα στα άκρα και θα έλεγα ότι φτάνει πια, αρκετά φορτώσαμε τη μουσική με ιδιότητες και ευθύνες που δεν της αναλογούν. Δεν είναι δουλειά της να πυροδοτεί γεγονότα εκτός κι αν αυτά πυροδοτηθούν αυτόματα, ανεξαρτήτως προθέσεων και δελτίων Τύπου. Ο Μπομπ Ντίλαν, ο Μίκης Θεοδωράκης και ο Βέρντι ακόμα, θα ήταν σε θέση να μας πουν δυο λογάκια επ’ αυτού αλλά δεν μας κάνουν τη χάρη. Οποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Επιπροσθέτως, δεν είναι δυνατόν η μουσική να γίνεται η «Δούλα Τέχνη» για το λανσάρισμα αγνώστων και το επαναλανσάρισμα ξεχασμένων, με παλιές ή εν αναμονή «επιτυχίες». Μέχρι να χορδίσει ο ένας, να χορδίσει κι ο άλλος, εν τω μεταξύ ο πόλεμος πάει, τελείωσε. Ναι τελείωσε! Τι με κοιτάτε έτσι; Από την ώρα που γνωστοποιήθηκε το ήδη γνωστό φονικό της Πάτρας, τα πρωτοσέλιδα σίγησαν, τα ηλεκτρονικά μέσα απέσυραν το ενδιαφέρον τους για την εισβολή και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μαίνεται ένας άλλος πόλεμος, ο πόλεμος του ιδιαζόντως ειδεχθούς.