Ενοχλημένη ψυχρότητα και μισή συμπαράσταση

Στους χώρους της Αριστεράς οι μνήμες, τα τραύματα, τα συνθήματα και οι αναλύσεις που διαμόρφωσαν ολόκληρες γενιές αφορούσαν την Αμερική, την Αγγλία, τους «δυτικούς» ή τον ατλαντισμό. Από εκεί ξεκινούσαν κι εκεί κατέληγαν όλα τα δεινά και οι αμαρτίες πολιτικής και Ιστορίας. Γι’ αυτό και όταν θα προκύψουν αναμετρήσεις, συγκρούσεις ή δράματα όπου η μία πλευρά είναι «με τη Δύση», ένας κόσμος μπλοκαρίστηκε και δυσκολεύεται. Τώρα που ο επιτιθέμενος και ο εισβολέας είναι η Ρωσία, παρά τις θεωρητικές αποστάσεις και τις κριτικές κάποιων και στο παλιό σοβιετικό μοντέλο και, προφανώς, στην πουτινική εκδοχή αυταρχικού κράτους, μεγάλο μέρος αριστερών πολιτών αντιδρά ανόρεκτα ή καταφεύγοντας σε γενικόλογους συμψηφισμούς. Η αψίκορη αγανάκτηση αναγνωρίζει μόνο γνώριμες συχνότητες: καπιταλισμός, Ακροδεξιά, (νέο)φιλελεύθερες κυβερνήσεις. Παρόλο που ανά τον πλανήτη βρίσκουμε διαφορετικές μορφές αυταρχισμού και καταδυνάστευσης στον κόσμο, πολλοί μέσα στην ελληνική Αριστερά δεν συμπάσχουν αναλόγως. Ακόμα κι όταν θα δηλώσουν «εναντίον», θα βγαίνει από μέσα τους η τάση να δικαιολογούν και τελικά να «δίνουν βάση» σε όποιον, κάθε φορά, ξεπροβάλλει ως εχθρός της Δύσης και των χωρών της.