O πόλεμος αυτός δεν είναι μόνο απρόκλητος, καταστροφικός και εγκληματικός. Είναι και παράλογος. Γιατί σπέρνει τον όλεθρο, προκαλεί ένα τεράστιο προσφυγικό κύμα και οδηγεί στη χρεοκοπία τη χώρα που τον ξεκίνησε, χωρίς η χώρα αυτή να μπορεί να προσδοκά κάποιο μεγάλο κέρδος. Η Ανατολική Ουκρανία ελεγχόταν έτσι κι αλλιώς από τη Ρωσία. Ο πρόεδρος Ζελένσκι είχε αποδεχθεί έτσι κι αλλιώς ότι η χώρα του δεν θα μπει στο ΝΑΤΟ. Η απαίτηση της Μόσχας για «αποναζιστικοποίηση» ανήκε έτσι κι αλλιώς στη σφαίρα της προπαγάνδας. Προς τι λοιπόν όλη αυτή η αιματοχυσία;

Σύμφωνα με μια εκδοχή, ο πρόεδρος Πούτιν περίμενε να καταλάβει την Ουκρανία διά περιπάτου. Η ηρωική αντίσταση των Ουκρανών και η σθεναρή αντίδραση της Δύσης τον κατέλαβαν εξαπίνης. Και τον οδηγούν αφενός σε ανασύνταξη των δυνάμεών του στο μέτωπο του πολέμου, που συμπληρώνει σήμερα 38 ημέρες, αφετέρου σε απονενοημένες κινήσεις όπως η απαίτηση να πληρώνουν οι «μη φιλικές χώρες» το ρωσικό αέριο σε ρούβλια. Αυτό που ελπίζει είναι να διχάσει την Ευρώπη. Αυτό που πετυχαίνει είναι να εντείνει την απομόνωσή του.

Ο παραλογισμός αυτός πρέπει λοιπόν να τελειώσει. Και να τελειώσει με μια αποφασιστική ήττα του εισβολέα, ώστε να πάρουν το μάθημα και οι επίδοξοι μιμητές του. Ηττα δεν σημαίνει συντριβή ούτε, αναγκαστικά, ανατροπή: σημαίνει συνειδητοποίηση ότι οι συνθήκες, τα σύνορα, η εθνική κυριαρχία είναι πράγματα απαραβίαστα. Οι ηγέτες της Δύσης το έχουν διακηρύξει σε όλους τους τόνους. Πρέπει να το επιβεβαιώσουν ξανά, κατηγορηματικά, ενωτικά. Πρέπει να στείλουν κι άλλη βοήθεια στο Κίεβο. Πρέπει να επιβάλουν ακόμη πιο αυστηρές κυρώσεις στη Μόσχα. Πρέπει να δείξουν στον μεγαλομανή ηγέτη του Κρεμλίνου ότι η συνέχιση του πολέμου δεν θα οδηγήσει παρά στην καταστροφή της χώρας του και του ίδιου.

Aυτό που διακυβεύεται δεν είναι μόνο η υπόσταση ενός δημοκρατικού κράτους. Είναι η ασφάλεια της δημοκρατικής Ευρώπης. Δρόμος προς τα πίσω λοιπόν δεν μπορεί να υπάρξει.