Ξέμεινα κι εγώ από επιχειρήματα

Tις προάλλες πήγα σε ένα μπαράκι με φαγητό, στην περιοχή της Ακρόπολης. Είχε πολύ κόσμο. Δεν ζητούσαν από κανέναν πιστοποιητικό εμβολιασμού ούτε μας έδωσαν απόδειξη. Η αλήθεια είναι όμως ότι κάπνιζαν μόνο έξω. Ενα στα τρία λοιπόν. Το είπα σε έναν φίλο, μπαρόβιο και μανιώδη καπνιστή. Για το πιστοποιητικό και την απόδειξη δεν έδειξε να ενδιαφέρεται, για το τσιγάρο όμως εξεπλάγη, πού πας και τα βρίσκεις ρε μπαγάσα, μου είπε, εγώ πάω κάθε βράδυ και σε άλλο μπαρ και καπνίζουμε παντού με την ησυχία μας, δεν μας ενοχλεί κανείς, κάτσε να βάλω το δικό σου στην black list. Πρέπει να παραδεχθώ ότι δεν χρησιμοποίησε εκείνο το γνωστό επιχείρημα που άκουγα επί οικονομικής κρίσης και πανδημίας, δεν μου είπε ας πούμε ότι έλεος κάπου, εδώ γίνεται πόλεμος, σε λίγο ο άλλος θα πατήσει το πυρηνικό κουμπί, είμαστε όλοι μες στο άγχος, κι εσύ ασχολείσαι με το κάπνισμα; Πρέπει επίσης να παραδεχθώ ότι ξέμεινα κι εγώ από επιχειρήματα, το έγραφα εδώ και τον περασμένο Οκτώβριο, η συζήτηση για το αν το κάπνισμα σκοτώνει ή για το αν η απαγόρευσή του παραβιάζει τις συνταγματικές ελευθερίες δεν έχει πλέον νόημα. Είναι σαν να προσπαθείς να πείσεις έναν αντιεμβολιαστή ότι τα εμβόλια σώζουν ζωές ή έναν πουτινόφιλο ότι ο Πούτιν είναι εγκληματίας πολέμου. Παίζει να είναι και ακόμη πιο δύσκολο.