Κουλτούρα συνεργασίας

Η περιλάλητη «κουλτούρα συνεργασίας» είναι μια από τις νεφελώδεις πολιτικές έννοιες που έχουν κακοπάθει στη χώρα μας όσο ελάχιστες άλλες. Κατ’ αρχάς έχει καταστεί κοινός τόπος στη συνείδηση των περισσοτέρων μας ότι παραδοσιακά οι Ελληνες στερούνται κουλτούρας συνεργασίας – λες και μας λείπει ένα καθοριστικό πολιτικό ένζυμο ή το εύσημο της «λεβεντιάς» που έχουμε απονείμει οι ίδιοι στον εαυτό μας δεν μας επιτρέπει να βάλουμε νερό στο κρασί μας (και ας είναι το κρασί, η κράση δηλαδή οίνου και ύδατος, καθαρά ελληνική επινόηση· όταν οι βάρβαροι έτρωγαν βελανίδια, εμείς είχαμε βρει ήδη τον τρόπο να πίνουμε τον αγλέουρα χωρίς να κινδυνεύουμε από hangover). Ασφαλώς – και για να περιοριστούμε στη μεταπολιτευτική περίοδο – όταν ακούς από τα πιο επίσημα πολιτικά χείλη (για να μην πιάσουμε στο στόμα μας και τα ανεπίσημα) να προσδιορίζεται ο κύριος αντίπαλός σου ως ο «Εφιάλτης» ανάμεσα στο πολιτικό μας προσωπικό ή ως ο αόρατος «Αρχηγός» της εγχώριας τρομοκρατίας, κατανοείς ότι τα περιθώρια για οιαδήποτε συνεργασία είναι ιδιαίτερα στενά, αν όχι ανύπαρκτα. Μολαταύτα, ω του θαύματος, το καλοκαίρι του 2012, «Εφιάλτες» και «Τρομοκράτες» μια χαρά κατάφεραν να τα βρουν μεταξύ τους. Τους αναγνωρίστηκε τουλάχιστον η γενναία υπέρβαση των δικών τους προκαταλήψεων; Τι λέτε, καλέ; Κατηγορήθηκαν αμφότεροι για καιροσκοπισμό του αισχίστου είδους.