Ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης το αποκάλεσε γκρίζο κεφάλαιο. Και σωστά. Και σε αυτό το γκρίζο κεφάλαιο μπήκε τελεία. Η αναφορά είναι στην αποπληρωμή των οφειλών της χώρας μας στο ΔΝΤ, μια, όπως και να το δει κανείς, καλή είδηση.

Η περιπέτεια είχε αρχίσει τον Μάρτιο του 2010. Οποιος την ανακαλεί στη μνήμη του ξέρει πως έθεσε σε μακρά δοκιμασία τους πολίτες, το πολιτικό σύστημα, την κοινωνική συνοχή. Το χρέος και το έλλειμμα της χώρας και μια σειρά πολιτικών ευθυνών αλλά και δομικών μεταπολιτευτικών παθογενειών μετέβαλαν τα δεδομένα και η υπαγωγή στο Ταμείο αποτέλεσε τομή για την νεότερη Ιστορία. Τομή – για να μην ξεχνιόμαστε – που εκταμίευσαν και οι δυνάμεις του αμφιπρόσωπου λαϊκισμού, οι οποίες επένδυσαν στην κοινωνική αναταραχή και τις θυσίες που όφειλε να κάνει ο λαός για να επιτευχθεί η δημοσιονομική προσαρμογή της Ελλάδας και να μη δυναμιτιστεί η σχέση της με τον σκληρό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Σήμερα δεν αρκεί βέβαια να πανηγυρίζουμε για την εκπλήρωση των δεσμεύσεών μας προς τους δανειστές μας. Το ΔΝΤ θα πρέπει να μας θυμίζει από ποιον δρόμο δεν πρέπει να ξαναπάμε. Και πως δεν θα έχουμε ανάγκη νέο δανεισμό και θυσίες. Κινούμαστε – και ευτυχώς – στον δρόμο της σταθερότητας και των αναπτυξιακών δυναμικών. Η επιτυχία είναι συλλογική και η ανάκτηση της εμπιστοσύνης των εταίρων μας ορόσημο για όλους.

Ας γίνει μάθημα.