Η αλλοτρίωση ως ευαισθησία

Επειδή πρόκειται για ένα περιστατικό που ανακαλεί, με ελαχιστότατες παραλλαγές, απειράριθμα αντίστοιχα περιστατικά, αρκεί ακόμη και ένας σύντομος σχολιασμός ώστε να καταλάβουν όλοι τι ακριβώς εννοούμε. Ηταν τις μέρες των τρομερών χιονοπτώσεων με τα χιλιάδες ακινητοποιημένα αυτοκίνητα στην Αττική Οδό. Σε ένα επιτόπιο ρεπορτάζ μια δημοσιογράφος της τηλεόρασης έχει στραφεί σε έναν σαρανταπεντάρη οδηγό ΙΧ και του ζητάει να περιγράψει πώς αισθανόταν που είχε καθηλωθεί μέσα στο αυτοκίνητό του κατά τη διάρκεια της νύχτας. Ο σχετικά νέος άντρας με μια εκπληκτική ηρεμία αφηγείται πως «ναι, ήταν μια δύσκολη νύχτα, ιδιαίτερα όταν σώθηκε το πετρέλαιο και δεν υπήρχε θέρμανση, ενώ από το μεσημέρι της προηγούμενης μέρας δεν είχε βάλει μπουκιά στο στόμα του». Για να ολοκληρώσει, λέγοντας: «Βεβαίως, ήταν δύσκολα, αλλά πώς να το κάνουμε, δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου». Η δημοσιογράφος, ενοχλημένη σφόδρα με την ψυχραιμία του, ζήτησε και γύρισε η κάμερα αποκλειστικά στο πρόσωπό της και με φόντο πια ακινητοποιημένα αυτοκίνητα σχολίασε: «Είδατε όλοι τη φρίκη και την απόγνωση στο πρόσωπο του οδηγού που η ταλαιπωρία του, ένας θεός ξέρει για πόσες ώρες ακόμα, τον έχει φέρει πέρα από τα όριά του».