Ομοθυμία

Προσβλήθηκαν πολλοί. Οπως, ας πούμε, ένας πρώην πρωθυπουργός. Ενοχλήθηκε η κεντροαριστερή κοινοβουλευτική εκπρόσωπος για τις «ομιλίες προσώπων που δεν είχαν καμία θεσμική αρμοδιότητα». Εξοργίστηκε ένας συριζαίος που «αναγκάστηκε» να αποχωρήσει από την αίθουσα. Κι όλοι του οι σύντροφοι, που προτίμησαν να δείξουν τη συμπαράστασή τους στους αμυνόμενους μη χειροκροτώντας τον εκλεγμένο τους πρόεδρο. Πανηγύρισαν Περισσός και Βελόπουλος επειδή δικαιώθηκαν. Τιτίβισε την αναστάτωσή του για το χειροκρότημα σε «νεοναζιστικά σύμβολα» ακόμη κι ο ανεξάρτητος εθνοπατέρας που έφτιαξε πολιτική κίνηση ευελπιστώντας να κόψει ψήφους απ’ το κόμμα Κασιδιάρη. Η ομοθυμία που εκδηλώθηκε χθες στη Βουλή ήταν απόλυτα συμβατή με το θυμικό της πλειονότητας των ψηφοφόρων. Το διαβόητο Τάγμα του Αζόφ έχει πάρει μυθικές διαστάσεις στον σοσιαλμιντιακό διάλογο. Επικαλούνται το παρελθόν του πουτινόφιλοι, ώστε να στηρίξουν χωρίς ενοχές το ρωσικό αφήγημα της αποναζιστικοποίησης της Ουκρανίας, αλλά αναμασούν πληροφορίες για τα ύποπτα τατουάζ μελών του κι όποιοι αποφεύγουν να διαλέξουν πλευρά. Αξίζει όμως γι’ αυτούς τους υπερεθνικιστές να σνομπάρει κανείς τον Ζελένσκι;