Το ποδήλατο στις πόλεις

Το ποδήλατο έλειψε από τον σχεδιασμό των πόλεων τις δεκαετίες ’80 και ’90, όταν, αντίθετα, οι ποδηλατόδρομοι πύκνωναν σε όλα τα μεγάλα αστικά κέντρα του δυτικού κόσμου. Στη χώρα μας το σύμβολο της αυτοκίνησης, εκτός από τρόπος ιδιωτικής μετακίνησης, αποτελούσε ένα ισχυρό κοινωνικό στάτους επίδειξης και διαφόρων ειδών ματαιοδοξίας. Θεωρήθηκε σε υπερβολικό βαθμό δείγμα ευημερίας. Σε αυτό βοηθούσαν η έλλειψη ισχυρών υποδομών μέσων μαζικής συγκοινωνίας, το έλλειμμα της συλλογικής συνύπαρξης της αστικής ζωής, η υποτιμημένη σημασία του δημόσιου χώρου στον πολεοδομικό σχεδιασμό και η έλλειψη εμπειρίας και παραστάσεων από το εξωτερικό. Ετσι το ποδήλατο και οι ποδηλατόδρομοι λοιδορήθηκαν από την κατεστημένη λογική που εξέφραζε η πλειονότητα τόσο των Αρχών όσο και των πολιτών. Η καθυστερημένη μαζικοποίηση της χρήσης του ΙΧ από την ελληνική κοινωνία το καθιστούσε πανίσχυρο κομφόρ της καθημερινότητας, πάνω στο οποίο έπρεπε να βασιστεί ο σχεδιασμός των πόλεων. Περισσότεροι δρόμοι για την απρόσκοπτη κυκλοφορία του, και για κάθε μετακίνηση. Πλην όμως η λειτουργία της πόλης, χωρίς περιορισμούς, καθιστά το ΙΧ αυτοκίνητο ανεξέλεγκτο που αναλογικά της «θεωρίας των αερίων» καταλαμβάνει κάθε προσφερόμενο ζωτικό χώρο.