Ηταν πικρή η αγωνιστική σεζόν για τον (μπασκετικό) Παναθηναϊκό. Ο κόσμος του είχε μάθει σε πορείες θεαματικές στην Ευρώπη, σε κατάκτηση τροπαίων, έβλεπε στο παρκέ άσους ολκής που ξεχώριζαν με την προσωπικότητα και το ταλέντο τους. Τι συνέβη εφέτος; Θα μπορούσε να ειπωθεί ότι είχαμε μια συνέχεια από την προηγούμενη αγωνιστική περίοδο. Ολα ήταν λάθος. Ο σχεδιασμός απέτυχε. Παίκτες που δεν φορούσαν καν τη φανέλα με το Τριφύλλι, παρουσιάστηκαν ως αυτοί που θα τραβούσαν το κάρο. Και ένας προπονητής που είτε έκανε σφάλματα στο πώς αντιμετώπισε το χτίσιμο της ομάδας είτε παρασύρθηκε από τη μετριότητα. Το αποτέλεσμα ήταν τραγικό. Το να τερματίζει ο Παναθηναϊκός με τα αστέρια στη φανέλα στις τελευταίες θέσεις της Ευρωλίγκας, κανείς δεν το αντέχει. Κυρίως όμως δεν θέλει να βλέπει ένα συνονθύλευμα να δίνει αγώνες μπάσκετ και να χάνει από αντιπάλους που σε άλλες εποχές είχε του χεριού του. Δεν θα τους… έβλεπε καν! Υπό αυτή την έννοια, κάτι πρέπει να αλλάξει. Ο Διαμαντίδης και ο Αλβέρτης, όσοι έχουν λόγο στο πώς θα πορευτεί η ομάδα, οφείλουν να σκεφθούν αν και με ποιες συνθήκες θα προχωρήσει η ομάδα στην επόμενη ημέρα. Το να φτάσει στους τελικούς της Α1 ή και να κατακτήσει τον τίτλο, ασφαλώς και θα είναι μια χαρά μεγάλη για τον κόσμο. Ωστόσο, αν όσοι είναι στα ενδότερα του ΠΑΟ δεν αντιληφθούν πως εδώ ισχύει το «δεν πάει άλλο», μάλλον δεν θα δώσουν τη λύση που τόσο έχει ανάγκη ο Παναθηναϊκός. Με αυτά τα πρόσωπα, δεν βγαίνει η όλη ιστορία. Απαιτούνται αλλαγές. Και αυτές προφανώς και είναι ανάγκη να εξελιχθούν σε δομικές. Τούτη η σεζόν ας φύγει και ας μην ξανάρθει!