Η «σφαγή των νηπίων»

Εδώ και καιρό, οι οθόνες που μας συνδέουν με την επικαιρότητα έχουν γεμίσει με φωτογραφίες παιδιών. Νηπίων. Η Τζωρτζίνα, η Μαλένα, η Ιρις από την Πάτρα. Η εκλαμπρότητα της παιδικής ηλικίας τους διαπερνά το «θολό» στα πρόσωπά τους και σε γλυκαίνει σε ένα βλεφάρισμα, όσο χρειάζεται, δηλαδή, για να συνειδητοποιήσεις τη βίαιη και τραγική ανατροπή της. Είναι ο τετράχρονος Σάσα από το Κίεβο που, έτσι όπως τον βλέπεις με τη γάτα του στην αγκαλιά του, νομίζεις ότι είναι πλάνο από διαφήμιση. Και μετά διαβάζεις ότι, για να γλιτώσει από τους βομβαρδισμούς, μπήκε με τη γιαγιά του σε μια βάρκα, η γιαγιά πνίγηκε, οι γονείς έψαχναν μέρες να βρουν το παιδί τους. Και το βρήκαν. Το νεκρό σώμα του. Είναι ο εφτάχρονος Ανδρέας από την Κυψέλη. Που, του έσπαγαν τα δάχτυλα με τανάλια, τον φίμωναν με κολλητική ταινία και μετέφεραν, για χρόνια, τα οστά του μέσα σε μια εργαλειοθήκη. Είναι τα δύο αδελφάκια που έπνιξε, στην κούνια τους, ο γείτονας. Και άλλα νήπια που, ακόμη και αν δεν τα θυμάσαι, το τραγικό τέλος τους έχει συσσωρεύσει, τον τελευταίο καιρό, τη μαυρίλα εντός σου.