Η κόλαση (τελικά) είναι (όντως) οι άλλοι

Πιθανόν να αποτελεί την πιο ανθεκτική μεταφορά στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες. Από το συγκρότημα των AC/DC και το τραγούδι τους Hells Bells ή το LP τους Highway to Hell, μέχρι τον Γιάννη Πάριο και τους Black Sabbath. Από την περιγραφή ποδοσφαιρικών αγώνων (με σχόλια-κλισέ για την «κόλαση του Μπομπονέρα» ή την «κόλαση των συνεχόμενων παιχνιδιών») μέχρι την αναφορά σε δυσάρεστες οικογενειακές καταστάσεις («της/του είχε κάνει τη ζωή κόλαση»)· και από τον χαρακτηρισμό ενός γευστικού φαγητού ή μιας όμορφης γυναίκας έως το Ολοκαύτωμα και την έκρηξη στο Τσερνόμπιλ, η κόλαση φαίνεται πως ενυπάρχει πολλαπλώς (ακόμη και με αντιφατικό τρόπο) στις μετανεωτερικές κοινωνίες της εποχής μας. Οπως συμβαίνει με κάθε πολιτισμική κατασκευή της αυτής ανθεκτικότητας, η διάχυσή της στη δημόσια σφαίρα και η ταύτισή της με το αυτονόητο υποδεικνύουν κάτι που εύκολα υποψιαζόμαστε: το βάθος της ιστορικότητάς της και το σύνθετο των νοημάτων που έχουν υφανθεί γύρω από τον υπέρτατο των φόβων. Η κόλαση μόνο αστείο πράγμα δεν είναι.