Η χρονιά της μεγάλης ρήξης ήταν το 2016. Το δημοψήφισμα του Brexit πρώτα, η εκλογή Τραμπ στη συνέχεια είχαν προκαλέσει ένα πελώριο, διπλό σοκ. Εκπληκτοι συνειδητοποιούσαμε πως, όχι, το «τέλος της ιστορίας» δεν έχει επέλθει, η φιλελεύθερη δημοκρατία των δικαιωμάτων και της ανοχής δεν έχει κυριαρχήσει οριστικά, ούτε καν στις ιστορικές της κοιτίδες, οι ιστορίες του κόσμου μας δεν έχουν πάντα «χάπι εντ». Πως η «μάχη για τη δημοκρατία» δεν ήταν μια υπόθεση των εξωτικών άκρων της διεθνούς ζωής, όπου επιβιώνουν αρχαϊκοί ή μεταμοντέρνοι αυταρχισμοί και παλιομοδίτικες δεσποτικές φυσιογνωμίες. Η μάχη έπρεπε να δοθεί στην καρδιά της «δημοκρατικής Δύσης», εκεί όπου πολλοί πίστευαν ότι έχει για πάντα κερδηθεί. Δεν είχε κερδηθεί. Κάτω από τη σχετικά αρυτίδωτη επιφάνεια, οι τεκτονικές κοινωνικές πλάκες κινούνταν, οι μεγάλες και διευρυνόμενες ανισότητες παρήγαγαν βαθιά πολιτιστικά χάσματα, από αυτά που γεννούν μεγάλους, καταστροφικούς πολιτικούς σεισμούς.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή