Συγγνώμη κύριε Ροστροπόβιτς

Μέχρι προχθές που οι δυο μεγαλύτερες κρατικές μας ορχήστρες αρνήθηκαν το κάλεσμα του Λεωνίδα Καβάκου να παίξουν για την ανοικοδόμηση του βομβαρδισμένου μαιευτηρίου της Μαριούπολης, κρατούσα το στόμα μου κλειστό και δεν το ομολογούσα ούτε στον εαυτό μου. Ερχόταν σαν κακή σκέψη και την έδιωχνα με το χέρι μου σαν να ήτανε κουνούπι. Ομως αλήθεια σας το λέω, δεν υπολήπτομαι πια τη μουσική, τουλάχιστον όσο επιμένει να λειτουργεί σαν παιδική έξαψη που σε πάει καρότσι μέχρι βαθέος γήρατος, νάνι νάνι, και έι οπ, έι οπ για γεροντοπαρέες τελούσες σε ήπια εφηβική αναδρομή. Δεν με αφορά καθόλου η μουσική αν η συναισθηματική της στιβάδα δεν δοκιμαστεί την κατάλληλη στιγμή σε αγώνες μπαράζ με ανώτερες του συναισθήματος νοητικές λειτουργίες. Πώς αλλιώς να το πω για να το κάνω χειρότερο; Προτιμώ τη σιωπή ή ανοίγω κατά καιρούς τ’ αφτί μου σε μουσικούς όπως για παράδειγμα ο κβαντικός Μικρούτσικος, η ραπ μετρική, η πανκ εξωπυραμιδική εμπειρία ή η καλά αλφαδιασμένη στερεομετρία του Ακη Πάνου του οποίου τη μνήμη προ ημερών γιορτάσαμε, ο Θεός να τον συγχωρέσει. Το ξέρω ότι δεν σας νοιάζει καθόλου, όπως κι εμένα δεν θα μ’ ένοιαζε αν η αγορά δεν είχε εν τω μεταξύ ξεχειλίσει από δεκάδες παρτίδες εξαγώγιμων δεξιοτεχνών κορεατών που παίζουν το τσέλο σαν τα αψεγάδιαστα ρομποτάκια. So what? Θα τους θυμάται αύριο μεθαύριο κανείς, κύριε Ροστροπόβιτς;