Τα σενάρια, η αποχή και το μέλλον της Γαλλίας

Τέτοιες ημέρες το 2002, οι περισσότεροι Γάλλοι θεωρούσαν δεδομένο πως ο δεύτερος γύρος των προεδρικών τους εκλογών θα ήταν μια μονομαχία ανάμεσα στον απερχόμενο δεξιό πρόεδρο, τον Ζακ Σιράκ, και τον σοσιαλιστή πρωθυπουργό του, Λιονέλ Ζοσπέν. Ολα έδειχναν να έχουν ήδη κριθεί. Τελικά όμως, με μία αποχή – ρεκόρ που έφτασε στο 28,4% και τον διασκορπισμό των ψήφων της Αριστεράς, εκείνος που προκρίθηκε απέναντι στον Σιράκ δεν ήταν ο Ζοσπέν, αλλά ο ακροδεξιός Ζαν-Μαρί Λεπέν. Από τότε πέρασαν βέβαια 20 χρόνια, το «σοκ της 21ης Απριλίου» του 2002 έχει πια αμβλυνθεί, η θυγατέρα του Ζαν-Μαρί Λεπέν, η Μαρίν Λεπέν, έχει πίσω της μια πολυετή εκστρατεία αποδαιμονοποίησης του κόμματός της, η πρόκρισή της, για δεύτερη φορά, στον δεύτερο προεδρικό γύρο απέναντι στον Εμανουέλ Μακρόν θεωρείται σχεδόν δεδομένη, σχεδόν λογική, σχεδόν αποδεκτή. Οχι, άλλος είναι ο λόγος που θύμιζε παραμονές των εκλογών ο γαλλικός Τύπος το 2002, είναι αυτός ο συνδυασμός παραίτησης και μείωσης του ενδιαφέροντος των ψηφοφόρων, αυτό το επαπειλούμενο, νέο ρεκόρ αποχής που μπορεί να φέρει, για μια ακόμα φορά, εκπλήξεις – και δεδομένου ότι αφορά πρωτίστως τους νέους, δεν προοιωνίζεται τίποτα καλό για το μέλλον της Γαλλικής Δημοκρατίας.