ΕΕ – ΗΠΑ: Συνεργασίες – ισορροπίες

Η ΕΕ βρίσκεται σε δύσκολη καμπή, με τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία να τη φέρνει μπροστά σε ένα σκηνικό συγκρούσεων που είχαμε λησμονήσει στα περίπου ογδόντα χρόνια ειρήνης στο εσωτερικό της. Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις άγονται σε επιλογές που δεν προμηνύουν καλά για τη μετεξέλιξη της Ενωσης σε κάτι πέρα από μια συντεχνία οικονομικού χαρακτήρα με ψήγματα μόνο ουσιαστικής εξωτερικής και αμυντικής της πολιτικής και χωρίς την αίσθηση του «πολιτικώς ανήκειν». Το βλέπουμε στις τάσεις κάποιων από τα «νέα» κράτη-μέλη, το βλέπουμε όμως και υπό άλλη μορφή σε άλλα που φιλοδοξούν να γίνουν αμυντικοί παράγοντες ολκής, προτιμώντας όμως την αγορά αμυντικού υλικού όχι από την ίδια την Ευρώπη αλλά από τις ΗΠΑ. Η Ουάσιγκτον, από την πλευρά της, «επανέρχεται» εσπευσμένα στην Ευρώπη και στη Μεσόγειο έχοντας αντιληφθεί τη ζημιά της ίδιας και των συμμάχων της από τη μοιραία πλήρωση από άλλους του κενού της «φυγής» της. Αποπειράται, παράλληλα, να επαναφέρει την Τουρκία στο πνεύμα της συμμαχίας, αλλά με χειρισμούς βεβιασμένους και με τη ματιά στο άμεσο αποτέλεσμα. Δηλώσεις αξιωματούχων του Στέιτ Ντιπάρτμεντ ήταν ενδεικτικές της αντίληψης πως ό,τι εκκρεμεί πρέπει να ρυθμιστεί επειγόντως, όμως χωρίς να περιλαμβάνει πρόνοιες για τήρηση ισορροπιών και χρήση δικλίδων ασφαλείας.