Αν και με δυσκολία, για σημαντικό μέρος του πολιτικού προσωπικού, η Ελλάδα συνειδητοποιεί ότι ο εξωτερικός ρόλος της Τουρκίας αλλάζει αλλά και ενισχύεται την τελευταία περίοδο ως αποτέλεσμα (και) του πολέμου στην Ουκρανία και των γεωπολιτικών ανακατατάξεων που έφερε. Η Τουρκία επανέρχεται στη λειτουργία της (που χρονολογείται συμβολικά τουλάχιστον από την ένταξή της στο ΝΑΤΟ το 1952) ως παράγων διασφάλισης της δυτικής στρατηγικής, συμφερόντων και σταθερότητας στην περιοχή κυρίως απέναντι, πρωτίστως, στη Ρωσία. «Η Τουρκία είναι γεωγραφικά “καταδικασμένη” να λειτουργεί ως ανάσχεση της Ρωσίας υπέρ της δυτικής στρατηγικής ασφάλειας», όπως εύστοχα παρατηρεί ο Β. Βενιζέλος σε συνέντευξή του στα «ΝΕΑ» (9/4).

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή