Γιατί αντέχουν οι εχθροί της δημοκρατίας;

Το σχήμα «δημοκράτες κατά ανελεύθερων» ή «αντιλαϊκιστές κατά λαϊκιστών», όπως έδειξαν η Γαλλία και η Ουγγαρία, είναι εμφανώς αδύναμο να εξηγήσει τα αίτια της αντοχής ηγετών όπως η Λεπέν, όπου οι γάλλοι ψηφοφόροι ψηφίζουν αντι-Μακρόν γιατί σ’ αυτόν βλέπουν εκείνον που χάρισε φόρους στους πλούσιους και ο Ορμπαν όπου εναντίον του τάχθηκαν «οι δημοκράτες» από κοινού με το νεοναζιστικό Joppik, αφήνοντας έτσι διάδρομο «να τρέξει» ένα άλλο νεοναζιστικό μόρφωμα. Στη Γαλλία απέναντι στον Μακρόν στέκονται αυτοί που κατά τον Τζον Ρολς είναι λιγότερο ευνοημένοι και αυτοί που κατά το αριστουργηματικό «Η τυραννία της αξίας» του Μάικλ Σαντέλ (μετάφραση Μιχάλης Μητσός, Πόλις) θεωρούν πως οι «αξιοκράτες» δεν σέβονται την αξιοπρέπεια όλων όσοι δεν μπορούν να παρακολουθήσουν τους γρήγορους ρυθμούς της αγοράς εργασίας. Ενώ επίσης αν κανείς ερμηνεύσει το εκλογικό αποτέλεσμα στην Ουγγαρία μόνο από την πλευρά του ασφυκτικού ελέγχου όλων των εξουσιών από το κόμμα Fidesz, δεν θα αποκτήσει την πλήρη εικόνα των αιτίων της νίκης του. Δεν είναι τυχαίο που ο Ορμπαν τη βραδιά της νίκης του ανακοίνωσε πως νίκησε την Αριστερά της Ευρώπης και της Ουγγαρίας. Τη νίκησε όχι γιατί αυτή ήταν υπαρκτή, αλλά γιατί ήταν ανύπαρκτη. Οταν ο μόνος αντίπαλος στη δυναμική των αυταρχισμών είναι ο μακρονικός ελιτισμός, όταν οι πάλαι ποτέ δύο πόλοι της ευρωπαϊκής ευημερίας – ο σοσιαλδημοκρατικός και ο κεντροδεξιός – συναγωνίζονται ο ένας τον άλλο για το ποιος θα μειώσει περισσότερο τη φορολογία και κανείς δεν μιλά για «προοδευτική φορολογία», όταν ΚΙΝΑΛ και ΣΥΡΙΖΑ ζητούν κράτος πρόνοιας και μείωση των ανισοτήτων, ενώ υπερακοντίζουν στη μείωση της φορολογίας αγνοώντας την ετήσια φορολόγηση μεγάλων εισοδημάτων, ιδιοκτησιών και περιουσιών, είναι επόμενο οι πολίτες να καταφεύγουν σ’ αυτούς που αμφισβητούν τις ελίτ του χρήματος και της εξουσίας. Οσο οι «φίλοι της δημοκρατίας» προτείνουν συνεχώς «κυβερνήσεις σωτηρίας», τόσο αυτοί φαντάζουν στους πολίτες ως φίλοι της εξουσίας και όχι της Δημοκρατίας. Για να σωθεί η Δημοκρατία, πρέπει να επιστρέψει με νέες ιδεολογικές και κοινωνικές αποσκευές η διάκριση Αριστερά – Δεξιά. Και όταν λέω Αριστερά, εννοώ κυρίως Σοσιαλδημοκρατία. Ο Μακρόν όμως είναι ηγέτης μιας υβριδικής σύνθεσης ανάμεσα σε μια βραχμανική Αριστερά των μορφωμένων και σε μια φιλελεύθερη δεξιά των αγορών των πλουσιότερων (Πικετί). Μακάρι όμως να νικήσει στον δεύτερο γύρο, γιατί το διακύβευμα είναι μεγάλο.