Συνήθως η εγχώρια Ακροδεξιά δεν χαρακτηρίζεται από αμηχανία. Τουναντίον, θα λέγαμε, η αλαζονεία της είναι διαχρονικά αντιστρόφως ανάλογη προς το αχαμνό εκλογικό της ανάστημα. Το παράδοξο έχει την εξήγησή του. Πανθομολογουμένως το target group των ψηφοφόρων στο οποίο σταθερά απευθύνεται και το οποίο εξίσου σταθερά ανταποκρίνεται στο «αφήγημά» της (ο σκληρός πυρήνας, με άλλα λόγια, των ακροδεξιών στην Ελλάδα) δεν διακρίνεται για την αναλυτική του ικανότητα. Οι εκπρόσωποί της δεν έχουν κάθε φορά παρά να «ακολουθήσουν το ρεύμα»: να κοπιάρουν και να μηρυκάσουν όποια εμμονή ή προκατάληψη είναι κυρίαρχη στο target group κατά τη δεδομένη χρονική συγκυρία. Τι εξοργίζει και τι ικανοποιεί ένα target group με την κρίση του αποξηραμένη, εσαεί δέσμιο του θυμικού του; Του το σερβίρεις να το καταπιεί αμάσητο κι ευελπιστείς ότι θα σε θυμηθεί στην κάλπη. Ευκολάκι.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή