Ο ενεργειακός μας δρόμος

Παλαιότερα και μόνο η ανακίνηση του θέματος, μας έκανε να αισθανόμαστε σαν… Σαουδάραβες. Στην πορεία προσγειωθήκαμε σε… «ξυπόλητους πρίγκιπες» και πλέον αναζητούμε ή πρέπει να αναζητήσουμε, πιο γήινες λύσεις. Η υπόθεση κοιτασμάτων και εξορύξεων είναι μια πονεμένη υπόθεση για τη χώρα μας. Τώρα επανέρχεται εξ’ ανάγκης στο προσκήνιο και ως χώρα έχουμε δύο επιλογές. Η μια να φανταζόμαστε «φαραωνικού» επιπέδου πράγματα με κοιτάσματα δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ και αγωγούς αντίστοιχου προϋπολογισμού, που θα μας σώσουν, σε (πολύ και αμφίβολο) μακροπρόθεσμο επίπεδο. Κάτι δηλαδή σαν το λαχείο, με τις γνωστές μαθηματικά απειροελάχιστες πιθανότητες να μας κάτσει. Και η δεύτερη επιλογή να κάνουμε αυτά που μπορούμε, σε έναν εύλογο χρόνο. Να δούμε τα κοιτάσματα κυρίως φυσικού αερίου και να αφήσουμε τα μεγαλεπήβολα σχέδια για εξόρυξη πετρελαίου. Επιπλέον να προχωρήσουμε σε περιοχές που έχουμε σαφή δεδομένα από παλαιότερες έρευνες. Δηλαδή εκεί που μπορούν να προχωρήσουν σχετικά γρήγορα και είναι οικονομικά βιώσιμα τα σχέδια που θα επιλεγούν. Σε ποσότητες που μπορούν ενδεχομένως να ανακουφίσουν ενεργειακά μια περιοχή, όπως η Πελοπόννησος, χωρίς να γίνουν απαραίτητα «πλούσιοι» οι Πελοποννήσιοι. Απλά ενεργειακά αυτόνομοι. Αυτά σε μεσοπρόθεσμο επίπεδο.