Εμείς και οι άλλοι

Ας φιλοσοφήσουμε λίγο, ομολογώντας αμέσως πως ο τίτλος της επιφυλλίδας δεν είναι δικός μας, αλλά τίτλος βιβλίου ενός άδικα λησμονημένου εξαίρετου λογοτέχνη, του Γιάννη Χατζίνη, πεθαμένου πριν από πενήντα σχεδόν χρόνια, και αναφερόταν – το βιβλίο – σε ταξίδια που είχε κάνει σε ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες. Μέσα στο ζοφερό κλίμα των ημερών, κάθε κατάδυση ακόμη και στο πιο επώδυνο υπαρξιακό βάθος, μπορεί να μοιάζει με μια απόδραση. Χώρια που σε αυτή την κατάδυση μπορείς να «συναντηθείς» με δοκιμαζόμενους, για διάφορες αιτίες, σε πολλές περιοχές του κόσμου, ανθρώπους, και μάλιστα πολύ αποτελεσματικότερα σε σχέση με το πώς γίνεται η «συνάντηση» αυτή χάρη σε μια περιστασιακή ενημέρωση, όπως είναι όλες οι ειδησεογραφικές τηλεοπτικές ενημερώσεις. Δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο στις πιο μοναχικές, αλλά συχνά και στις πιο δραστήριες κοινωνικά ώρες μας, να σκεφτόμαστε, χωρίς ωστόσο να το ομολογούμε σε κανέναν, τι άραγε να απέγιναν άνθρωποι που ούτε καν ολιγόλεπτη δεν υπήρξε η επαφή μαζί τους. Χωρίς, επιπλέον, να μπορούμε να εξηγήσουμε γιατί το πρόσωπό τους, ή μια κίνησή τους χαράχτηκε με έναν ανεξίτηλο τρόπο μέσα μας. Σάμπως να είχαμε προετοιμαστεί χρόνια για τη συνάντηση αυτή, αλλά η ζωή, φειδωλή πάντα στο «θαύμα», δεν μας το επιδαψίλευσε παρά βιαστικά, ακαριαία. Σε βαθμό μάλιστα που να αναρωτιόμαστε μήπως το «θαύμα» τελικά, σε περίπτωση που παρατεινόταν, έπαυε να μας γεμίζει μ’ αυτό το αίσθημα της πλημμελούς ευφορίας, όπως συμβαίνει σήμερα και η προοπτική του με το να έχει πάρει σάρκα και οστά έκανε τη ζωή μας φτωχότερη. Μιλάμε για ανθρώπους που η παρουσία τους, παρά τη μηδαμινή σχεδόν επαφή που είχαμε μαζί τους, απέκτησε μια τόσο βαρύνουσα για μας σημασία ώστε, αν και κάτι αδιανόητο, να πιστεύουμε πως αποσκοπούσε τελικά σε κάτι πολύ ουσιαστικότερο όσον αφορά τη γνωριμία με τον ίδιο μας πια τον εαυτό.