Εχει Παρίσι η Ουκρανία;

Φαίνεται πως ό,τι είχαμε να πούμε το είπαμε κι ότι στο εξής θα μιλάμε σαν εγγαστρίμυθοι, σκληρίζοντας με τα λόγια άλλων. Σας το λέω να το ξέρετε και να μην εμπιστεύεστε κανέναν, πρώτη απ’ όλους εμένα που αυτή τη στιγμή παλεύω να διώξω τη βουή τους απ’ το κεφάλι μου. Συνήθισα ακόμα και την εισβολή και τη λέω πια πόλεμο, αφού όλα στη ζωή συνηθίζονται, αρκεί βεβαίως να συμβαίνουν αλλού. Κι αυτό το «αλλού» πόσο αλλού είναι; Μέχρι την περασμένη εβδομάδα ήταν στην Ουκρανία κι από προχθές στο Παρίσι. Εχει Παρίσι η Ουκρανία; Εχει και παραέχει, σας λέω εγώ, γιατί ο χάρτης της φρίκης μόλις τώρα σχεδιάζεται, όχι πλέον με σύνορα, αλλά με προπαγάνδα, ή ακόμα καλύτερα με «πολιτικές αναλύσεις» που ορισμένως καθόλου δεν απέχουν από την Πέμπτη Φάλαγγα. Μαθαίνουμε έτσι ότι στον πρώτο γύρο των γαλλικών εκλογών νικητής είναι ο Μελανσόν, μολονότι ολοκλήρωσε τρίτος το παρκούρ, και πράγματι κατά μία έννοια είναι. Η διασταλτική χρήση της λέξης «νικητής» ωστόσο, ιδίως όταν ακούγεται από επιστήμονες της πολιτικής κι όχι από τα ανώδυνα καφενειακά που λέμε τώρα εμείς εδώ μεταξύ μας, πιάνει άλλον τόπο, απλώνεται σαν υγρό και μουλιάζει όσες συνειδήσεις παρουσιάζουν χαλαρή διαπερατότητα. Με τη μεγαλοψυχία του νικητή, λοιπόν, ο Μελανσόν, ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω, τελεί υπό παραίτηση από το 2014 ως φύρα για το κόμμα του, προτρέπει τώρα τους ψηφοφόρους του να μη ρίξουν «ούτε μία ψήφο στη Λεπέν». Μάλιστα… Και να πάνε να τη ρίξουν πού ακριβώς; Στην Pont Neuf, φέρ’ ειπείν, να τη φάνε οι γωβιοί του Σηκουάνα;