Ενώ διέσχιζα εκείνο το μεσημέρι της Τρίτης την οδό Καλλιδρομίου, ασθμαίνοντας κατά τα άλλα στην ανηφόρα και με τον ανοιξιάτικο ήλιο να λούζει τον τόπο, σκεφτόμουν τις πρώτες αναγνωριστικές μας επικοινωνίες για το κλείσιμο της συνέντευξης. Μου είχε κάνει εντύπωση η ηρεμία της φωνής του κι αυτή η γλυκάδα που έβγαζαν τα λόγια του, όταν με αποκαλούσε «μάτια μου», έναν χαρακτηρισμό που πάντοτε μιλάει στην καρδιά μου για κάποιο ανεξήγητο λόγο. Η έμφυτη ευγένεια του Γιώργου Αρμένη ξεπρόβαλε μπροστά μου όταν τον συνάντησα στην είσοδο του εστιατορίου Αμα Λάχει και μου προσέφερε ένα αγριολούλουδο με μοβ πέταλα που είχε κόψει για μένα από τον δρόμο.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή